Выкрыццё гарлахвацкага и гарлахватчыны у камедыи хто смяецца апошним

У камедыі Кандрат Крапіва (К.К.) ставіць і вырашае праблему духоўнагавыпрамлення і аднаўлення чалавека ва ўмовах сацыяльнага грамадства навобразе Тулягі. Драматург паказвае, што Туляга - чалавек крыштальнайсумленнасці, але вялікі баязлівец. Калі Гарлахвацкі перыядычназапалохваючы і шантажыруючы, спрабуе схіліць на несумленны шлях Тулягу,ен адважваецца заўважыць нахабніку, што пісаць навуковую працу для іншых- учынак несумленны, дрэнны. І няхай сабе пярэчанне Тулягі вельмінясмелае, але сам факт, што да смерці запалоханы чалавек усе жадважваецца на гэта, зяўляецца сведчаннем яго высакароднасці, маральнайчысціні. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмі ўзрушыла і абурыла Тулягу,але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо неўпэўнены ў сваей праваце. К. знарок ставіць Тулягу у недарэчныя, смешныясітуацыі, каб найбольш моцна ўдарыць па баязлівасці Тулягі. Тулягалічыць свае становішча трагічным, з якога няма выйсця, і траціць спакой ісон. Гэта ўсе можна прасачыць у сцэне, дзе Туляга з рознымі агаворкамірасказвае Левановічу пра ўсе свае няшчасці. Адчуўшы сяброўскую падтрымкуВеры, Чарнавуса і іншых супрацоўнікаў інстытута, Туляга пачынаеразумець безпадстаўнасць свайго страху. Ен узяўся пісаць дляГарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханагаТулягі, якім дырэктар яго бачыў. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табенапішу навуковую працу! Насмяяўся ты з мяне, абняславіў перад людзьмі,пасмяюся ж і я з цябе". У яго нараджаецца вялікі гнеў да прайдзісвета,нахабніка і карерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсціць затое зняважанне, крыўду, якія цярпеў Туляга ад дырэктара. У канцы песыадбываецца духоўнае аднаўленне і перараджэнне Тулягі, яго радасць,гордасць ад здзейсненага і поўнае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага.Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоўную баязлівасць істановіцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такімі людзьмі, якГарлахвацкі.

Нямала паздзекваўся Гарлахв. з Тулягі і іншых вучоных. Цяпер яны смяюцца з Гарлахвацкага апошнімі. У гэтым сэнс назвы твора.