Водгук па Санету Максима Багдановича! Iзноў пабачыў я сялібы,Дзе леты першыя прайшлі:Там сцены мохам параслі,Вясёлкай адлівалі шыбы.Усё ў пылу. I стала мнеТак сумна, сумна ў цішыне.Я ў сад пайшоў... Усё глуха, дзіка,Усё травою зарасло.Няма таго, што раньш было,I толькі надпіс “Вераніка”,На ліпе ўрэзаны ў кары,Казаў вачам аб тэй пары.Расці, ўзмацовывайся, дрэва,Як манумент жывы, ўставайI к небу надпіс падымай.Хай нерухомы словы спева:Чым болі сходзіць дзён, начэй,Тым імя мілае вышэй.СРОЧНО! ПОМОГИТЕ ПЛИИИЗ!

Каханне.. Якое гэта добрае пачуцце!.. Як шмат выказана у гэтым слове! Таксама и Багданович писау у санеце, вызвышау гэтае пачуцце! Але пачатак твора здзиуляе. Гэта аписанне тых мясцин, у яких недзе жыу! Як жа гэта усе узвышаецца. Але, гэтыя месцы дауно забытыя.. Усё ў пылу..  Мабыць, аутар и забыу тыя пачуцци, аднак жа мы даведалися аб имени! ВЕРАНИКА!! На гэтай липе.. Тэтае выразанае имя на дрэве, як и на сэрцы аутара! Кали ты усе гэта бачыу. И яму тады здавалася, што гэта назауседы, каб гэта дрэва расло, якое парауноуваецца з любоую. Аутар паказвае свае пачуцци да сваей каханай праз прыроду, гэта не выпадкова... Як жа цудоуна адчуваць гэта!