Рассказ про жывотное на белларуском

Два гады, як няма з намі нашай ўлюбёнкі, сабакі Лінды. Яна памерла ў дзень майго нараджэння. Слёз не было. Хацелася пабыць адной. Не атрымалася. Замоўлена кафэшка, запрошаныя госці. Дзень нараджэння - радасць. А радасці не было. Цяжар і пустата. Калісьці ў часопісе «Крестьянка» прачытала, што як бы цяжка не было з-за смерці жывёлы, трэба ўзгадваць тое добрае, што было звязана з ім, выказваць яму сваю падзяку. Менавіта гэта я і хачу цяпер зрабіць.